Zonnepanelen zijn na 15 jaar een zwaar-toxische tijdbom

“Na mij de zondvloed”. Je ziet het al weer helemaal voor je: er wordt belasting geheven om de peperdure ontmanteling van zonnepanelen te kunnen bekostigen. Waarom ze niet per kerende post naar China teruggaan in plaats dat we ze dumpen in Afrika? De vervuiler betaalt. Maar het schijnt dat ze daar in China nog veel meer problemen hebben. Omdat ze dat zelf zeggen is het probleem waarschijnlijk vele malen groter dan de Chinezen hebben gemeld. Alleen al de productie van miljarden panelen in China heeft zo’n verschrikkelijke berg afval opgeleverd, dat zelfs het regime in Beijing erover begint te praten. Over onoplosbare problemen gesproken….

De paradox van hernieuwbare groene energie

Wist je dat zonnepanelen na ongeveer 15 jaar hun effectiviteit verliezen en niet meer bruikbaar zijn, waarna ze moeten worden gedumpt?

Dit afval is echter niet zoals gewoon afval, het is ongelooflijk giftig en vormt een enorm hoog, maar nog niet eens helemaal te overzien risico voor het milieu. Afval van zonnepanelen is zelfs 300 keer schadelijker dan nucleair afval en de verwijdering ervan vereist een dure en gespecialiseerde methode. De kosten om ze op te ruimen zijn 20 keer zo hoog dan de productie. Helaas sturen veel landen dit giftige afval naar de armere landen van de wereld, waar zich een gigantische toxische bom aan het ontwikkelen is. In Afrika en Bangla Desh smelten ze de panelen in de open lucht en de luchtvervuiling is er ongekend.

Waar je ook nooit iets van hoort is het uitlogen van giftige stoffen o.a. PFAS gedurende die 15 productieve jaren. PFAS is plotseling een probleem geworden door “bakpapier, plaketiketten en Tefal pannen”, je kent de modus operandi van “deskundigen” wel als er iets geheim moet worden gehouden. Want de bulk van PFAS komt van zonnepanelen en sijpelt gestaag via de hemelwaterafvoer het grondwater in. Wat uiteindelijk weer wordt opgepompt om het als “drinkwater” te gebruiken.

Dit probleem van de afgedankte zonnepanelen zal alleen maar erger worden, want in 2030 zullen we 8 miljoen ton “groen” afval hebben en in 2050 zal dat aantal zijn opgelopen tot maar liefst 80 miljoen ton afval van zonnepanelen, die dan waarschijnlijk het einde van hun levensduur hebben bereikt.

---

En dan nu: het “groene” alternatief. De kernenergielobby valt de milieuextremisten links in de flank aan en pleit voor de herbestemming van de originele atoombomfabrieken, want dat zijn nu eenmaal oorspronkelijk kerncentrales. Er wordt gemakzuchtig voorbijgegaan aan de puinhoop die achterblijft nadat uranium is gewonnen en de risico’s van radioactief opslag diep onder de grond. Maar de manier waarop zonne-energie wordt afgekraakt is nuttig.

Claims dat zonne-energie deel is van een ‘Clean’ & ‘Green’ toekomstbeeld zijn gewoon keiharde leugens

---

Miljoenen zonnepanelen zijn al afgeschreven en rusten op een stortplaats bij jou in de buurt (tenminste …. als ze niet al stilletjes zijn verscheept en ergens in Afrika zijn gedumpt). Miljoenen anderen zullen zich de komende jaren bij hen voegen, omdat hun efficiëntie afneemt en/of ze worden beschadigd door hagel of op een andere manier de geest geven.

Een leuk weetje: zonnepanelen verslijten veel sneller tijdens uitbarstingen van warm weer, dus wanneer de zon op volle kracht is en de panelen het meest productief zouden moeten zijn.

In hun poging om de groeiende giftige tijdbom weg te stoppen, leurt de MSM-propagandaploeg wanhopig met de mythe dat zonnepanelen ‘recyclebaar’ zijn. Het probleem is dat het een monsterlijk probleem is dat niet zal verdwijnen, zoals Claire Lehmann van The Australian hieronder beschrijft.

De revolutie op het gebied van schone energie verbergt een heel smerig geheim

De Australian – Claire Lehmann 3 februari 2023

De groene energie-industrie heeft een smerig geheim. Het is vaak onbekend bij voorstanders van hernieuwbare energie, of, als het wél bekend is, genegeerd of gerationaliseerd in de strijd tegen klimaatverandering. Dit vuile geheim is dat veel van de materialen die in zonnepanelen en batterijen/accu’s worden gebruikt, giftig zijn en niet kunnen worden gerecycled. Bij het winnen en verwijderen van deze gevaarlijke materialen buiten de rijke landen de armen in de wereld schaamteloos uit.

Eerder deze week liet de Australische zender ABC een kort glimpje van de omvang van het probleem zien. De nationale omroep berichtte over een recyclingfabriek voor afgedankte zonnepanelen in Melbourne die elke dag tientallen gebruikte zonnepanelen ontvangt. Deze zonnepanelen zijn gemaakt van plastic, silicium, aluminium, glas en koper, met kleine hoeveelheden giftige stoffen zoals lood en zeswaardig chroom. De uitdaging, als het gaat om recycling, is het scheiden van de waardevolle materialen van de gevaarlijke. Het proces vereist zuren, die op hun beurt ook giftig zijn en zware machines, die energie-intensief zijn. Op dit moment geven degenen die deze panelen proberen te recyclen toe dat het “goedkoper is om ze op de stortplaats te storten” dan om de resterende waarde terug te winnen.

Deze economische realiteit is de simpele reden waarom er elk jaar miljoenen tonnen “waardevolle E-waste” (elektronisch afval) van rijke landen naar arme landen worden verscheept. Verschillende Australische bedrijven verschepen gebruikte zonnepanelen naar West-Afrika, zogenaamd met het doel om schone energie te “doneren”. (Hoe deze panelen dan zullen worden weggewerkt als ze niet langer nodig zijn in Afrika, blijft onduidelijk.) Wat we wel weten, is dat wanneer E-waste op een stortplaats in Ghana belandt, kinderen zonnepanelen en andere elektrische apparatuur uit elkaar halen om kleine sporen van edele metalen te extraheren, waardoor ze zichzelf blootstellen aan giftige niveaus van lood. Om de batterijen en accu’s te maken om de toekomst van hernieuwbare energie op te laden, zijn grote hoeveelheden kobalt nodig – een materiaal dat onevenredig veel wordt aangetroffen in ontwikkelingslanden. In 2016 vestigde The Washington Post de aandacht op het feit dat kinderen in Congo kobalt met hun blote handen uitgraven. Volgens Amnesty International komen mijnongevallen en sterfgevallen vaak voor.

De haast om zonneparken te bouwen, heeft sommige experts in het buitenland ertoe aangezet om alarmbellen te laten rinkelen over milieuschade. In een artikel op Chinese sociale media heeft Lu Fang, van de China Renewable Energy Society, geschat dat afval van zonnepanelen in China alleen al tegen 2050 20 miljoen ton zou bedragen, een hoeveelheid waar je je niets bij voor kunt stellen. Elders in China heeft de algemeen directeur van Nanjing Fangrun Materials – een bedrijf dat oude zonnepanelen inzamelt – gezegd dat de zonne-energie-industrie een “tikkende tijdbom” is die “binnen twee of drie decennia met volle kracht zal ontploffen en het milieu zal verwoesten”.

Dichter bij huis vertelde Chris Sayers, een expert op het gebied van groene recycling, onlangs aan ABC dat het elektronische afval dat door zonnepanelen wordt geproduceerd “stratosferisch zal zijn”. Onderzoekers schatten dat Australië tegen 2047 een miljoen ton afval van zonnepanelen zal verzamelen, het gewicht van 19 Sydney Harbour Bridges.

Een deel van het probleem is het feit dat veel Australiërs hun zonnepanelen al na 10 tot 12 jaar verwijderen. Wanneer een paneel kapot gaat, hebben consumenten de neiging om hun hele systeem te vervangen, omdat een reeks panelen uniforme elektrische eigenschappen moet hebben. Mensen kiezen er ook voor om zonnepanelen te verwijderen wanneer ze minder efficiënt worden, meestal na blootstelling aan extreem weer.

Net zoals Australië de huidkankerhoofdstad van de wereld is, is het mogelijk dat de hete zomers in Australië ervoor zorgen dat zonnepanelen sneller verouderen dan anders in meer gematigde klimaten – wat bijdraagt aan ons afvalprobleem.

Dus wat moeten we doen? Beide zijden van het parlement zijn het eens over de noodzaak om over te schakelen op schonere energiebronnen; Er is echter onenigheid over hoe snel deze verschuiving plaatsvindt en met welke energiebronnen.

Tanya Plibersek heeft aangegeven dat federale regulering van afval van zonnepanelen een nationale prioriteit is, en de regering van New South Wales heeft onlangs drie recyclingfabrieken voorzien van overheidsfinanciering. De technologie die nodig is om zonnepanelen te recyclen staat echter nog in de kinderschoenen en er zijn geen bewezen methoden die het proces op grote schaal kosteneffectief maken. Het probleem van E-waste zal een doorn in het oog worden van elke toekomstige regering.

Als dit allemaal somber klinkt, is het de moeite waard eraan te denken dat er een andere schone energiebron is die niet afhankelijk is van het weer, geen kinderarbeid in de toeleveringsketen heeft en geen miljoenen tonnen gevaarlijk E-afval veroorzaakt. Die energiebron is natuurlijk kernenergie, die volgens schattingen van het Internationaal Energieagentschap tegen 2025 de goedkoopste bron van koolstofarme elektriciteit zal worden. En natuurlijk is het de enige schone energiebron die Australië heeft besloten van tafel te zijn om redenen die Bill Gates onlangs als “politiek” beschreef. Terwijl kernreactoren sinds de jaren 1950 390.000 ton verbruikte splijtstof hebben geproduceerd, zullen zonnepanelen tegen 2050 naar schatting 78 miljoen ton gevaarlijk afval produceren, 200 keer de hoeveelheid die kernenergie in zeven decennia heeft geproduceerd.

Slechts een klein percentage van de gebruikte splijtstof is daadwerkelijk radioactief, waardoor opslag in droge vaten nodig is. Volgens het Amerikaanse ministerie van Energie kan verbruikte splijtstof worden hergebruikt, waarbij 90 procent van de potentiële energie in de splijtstof achterblijft na vijf jaar gebruik in een reactor. Dat is de reden waarom Frankrijk ongeveer 17 procent van zijn elektriciteit betrekt van gerecycleerde splijtstof.

De grote ironie is dat we bij het nastreven van onze toekomst met groene energie onszelf blijven afsnijden van de enige schone energiebron waarvan bewezen is dat deze echt duurzaam is.